Rijden, rijden, rijden..... En My Lai (of Son my)

vandaag dus een grote afstand overbrugd tussen Hoi An en Quy Nhon. Vooral veel gereden. Maar ook naarhet indrukwekkende herdenkingspark ter nagedachtenis van het bloedbad bij My Lai. Op 16 maart 1968 zijn hier 504 burgers afgeslacht door een peleton Amerikanen. De Amerikanen waren er van overtuigd dat de bewoners die na 9 uur nog in het dorp waren behoorden tot de Vietcong, de Zuid-Vietnameze vrijheidsstrijders. De theorie was dat voor die tijd de kinderen en vrouwen zouden zijn vertrokken naar de markt ergo wat overlbleef was Vietcong. Achteraf waren er op dat moment in het geheel geen Vietcongstrijjders in dit dorp maar de slachting is wel gewoon doorgegaan. Gelukkig waren er ook nog amerikaanse helikopterpiloten die het geheel aanschouwden en het vonden lijken op wat de Nazi's tijdens de 2e Wereld oorlog hebben gedaan op verschillende plaatsen in Europa en hebben een aantal mensen uit My Lai gered van de slachting. Om de sporen van het bloedbad uit te wissen is het dorp in brand gestoken en een jaar later nogmaals gebombardeerd. Ook deze praktijken tonen vergelijking met.... Met behulp van getuigenissen van de weinige overlevenden en de helicopterpiloten is uiiteindelijk de verantwoordelijke Luitenant William Calley veroordeeld tot levenslang. Echter na 3 jaar was hij weer thuis in Amerika en is hij nu een succesvol bussinesman volgens Loc. De andere betrokken soldaten zijn nooit berecht en veroordeeld...... Overigens is dit een van de vele bloedbaden die de Amerikanen in hun 15 jarige bemoeienis met het land hebben begaan....Het museum is indrukwekkend met foto's van de slachtoffers en daders. Als er die dag geen journalist was meegereisd of de piloten niet hun zegje hadden gedaan dan had wellicht niemand geweten wat er hier heeft plaatsgevonden. In het herdenkingspark zie je een nieuw opgebouwd huis van de oorspronkelijke bewoners, van de overige woningen staat alleen de fundering er nog

Hierna zijn we doorgereden naar onze bestemming en hebben we onderweg nog gelunched in een soort van ressort. Geen aanrader om hier te eten, de cocosnootdrink was bedorven en het duurde lang eer het eten kwam. Eenmaal aangekomen in het hotel snel even de koffer op de kamer gezet en nog even langs de vloedlijn gelopen. Ons hotel staat namelijk aan het strand. Het was inmiddels 6 uur, een lange dag dus en morgen gaat om 6 uur de wekker en vertrekken we om half 8 naar Nha Trang. Nu maar eens kijken of ik Billy Eliot de film af kan kijken en mijn ogen niet voortijdig dicht vallen.....